Van Soroa tot Pinya de los Banos

Maandag, 16 december. 's Ochtends redelijk op tijd opgestaan, het ontbijt genuttigd en voor een relatief korte trip naar Soroa vertrokken. Door het national park gegaan en daar de nodige vogels gespot waaronder de kleine zeer bewegelijke kolibries.. uiteraard weer de nodige pogingen gedaan om de krengen op de foto te krijgen maar dat was weer een volkomen kansloze poging. Uit nieuwsgierigheid en om een kop koffie te doen even afgeslagen naar het hotel maar op de weg er naartoe bleek het toch niet zo dichtbij en de gebouwen ervoor waren nu niet dusdanig dat we de zin hadden om een onnodige beklimming naar het hotel te doen dus karretjes gedraaid en onze etappe vervolgd. We hadden al gehoord dat er door hevige regenval de weg ergens was weggevaagd. Maar gelukkig was de rotzooi enigszins opgeruimt en was de klui te bereiden. Ze hadden helaas niet te kans benut om de beklimming (of afdeling) enigszins minder steil te maken… Boven aangekomen kwam er een stel fietsers ons tegemoet. En zowaar een Nederlands stel, altijd herkenbaar aan de Santos fiets. Uiteraard even wat informatie en algemeenheden uitgewisseld. Hij was 15 jaar gepensioneerd en dus 70. Was hem zeker niet aan te zien, de vrouw leek ook zeer zeker jonger. Hardcore fietsers en hadden er 2.300km opzitten op Cuba in 5 week.. respect!
Na de uitwisselingen verder gefietst en kort ernaar zagen we weer een kleurige vogel in de boom die netjes bleef zitten waardoor we volgens ons de nationale vogel van Cuba zagen.. En ook deze keer gold dat de vogel het niet noodzakelijk vond om netjes voor de camera te poseren.. In de euforie van het zien van weer een mooi vogeltje vol de afdaling in en op de t-splitsing gekozen voor de linkerafslaf. Uiteraard omdat we overtuigd waren dat dit de goede keuze was. Tijdens deze lekkere afdaling een dorp op volle snelheid doorkruist waarbij we vlakdaarna een overweg zagen met een bewegwijzering. Voor de zekerheid even gecheckt of we goed waren gereden, ook omdat Soroa niet op de borden stond. De euforie verdween als sneeuw voor de zon met de gedachte dat we weer terugkonden naar de T-splitsing om de andere kant op te gaan…Dus fietsjes gedraaid en maar weer een stukje klimmen. De mensen in het dorp keken uiteraard n beetje vreemd dat die rare buitenlanders op hun fiets weer langskwamen.. kan me er iets bij voorstellen.. De beklimming viel eigenlijk reuze mee en als goedmakertje konden we wel weer genieten van een ‘nederlandse’ connexxion bus. Weer op de juiste weg en we mochten wel weer afdalen..
De tip van de nederlanders opgevolgd en naar de casa gegaan waar zij hadden overnacht. Deze was ook niet zo heel moeilijk te vinden aangezien het de eerste was die we tegenkwamen.. Aangekomen bij de casa was er nog een Nederlands stel te zien en te spreken.. De stel was niet op de fiets maar waren met de huurauto Cuba aan het bekijken. Dit aangezien ze niet veel tijd hadden en toch het nodige wilden zien. Werden ook nog wel een beetje enthousiast over fietsvakantie, wellicht is er een zaadje gepland bij hun en gaan op termijn ook met de fiets op vakantie waarbij ze ontdekken dat het een mooie manier is om een land en de bevolking mee te maken..
Ons Belgisch stel uit de vorige casa ook nog even gezien, zij hadden willen wandelen in het national park Las terrazas maar de medewerkers hadden daar weinig zin om met hun het bos in te gaan. Teslotte staan er wel pijltjes die waarom die niet gewoon even volgen..ja echte natuurliefhebbers…Zij waren net terug van de plaatselijke Mirador (uitkijkpost) wat een stukje wandelen is via een bospad waar een locale nog een klein verkooppunt met fruit en prullaria had neergezet. Bleven niet in Soroa maar gingen met hun huurauto weer verder naar het volgende dorp.
Uiteraard zijn we ook naar de uitkijkpost geweest. Wat weer eens resulteerde een race om eerder boven te komen dan een drietal om naar een korte 380 graden uitzicht de afdaling weer in te zetten. Weer eens wat anders, wandelen... Een lekkere semi rustdag maar wel goed na de inspanningen van gisteren en toch de steile heuvels van de dag.. Morgen weer een langer dag waarmee we de halve loop aan de westkant van Cuba hebben afgerond.
De beide Nederlandse stellen hadden gelijk zowel het avondeten als het ontbijt waren goed in de casa. Eten is toch belangrijk een van de dagelijkse hoogtepunten, het ontbijt en avondeten…

Dinsdag, 17 december. Soroa naar Pinya de los Banos. Op papier is dit een relatief eenvoudige dagje fietsen. Maar voordat we vertrokken eerst nog even naar het enige hotel van Soroa gingen om wat euro's te wisselen voor de modige CUC. De dag ervoor waren we er al even geweest om te wisselen, wisselen is geen probleem maar dan moet er wel voldoende geld in de kluis zitten. Kortom ze hadden nog niet voldoende CUC om te wisselen maar aangezien er wel een groep buitenlanders waren zou er de volgende ochtend wel weer voldoende geld zijn. Dit omdat dit groepen niet veel meer mogelijkheden hebben om hun geld uit te geven.. De aanwezige groep bestonden uit ‘avontuurlijke’ Nederlanders die met Sawadee op (touringcar)reis waren. Ze maakten de wereld onveilig met hele grote rolkoffers en afritsbroeken.. Een avontuurlijke reis voor de doelgroep van 0 tot 100 jaar.
In Banos aangekomen naar de bekendste en oudste casa gegaan, uiteraard stond deze ook in onze gids.. daarnaast waren er ook niet echt heel veel andere mogelijheden. De casa was naast de plaatselijke tabaksfabriek, Uiteraard deze fabriek van buiten even bekeken.. De dames die aan het werk waren vonden het ook wel weer grappig op weer wat buitenlanders te zien.
Zoals al gezegd waren er weinig mogelijkheden om in dit dorp te overnachten en zowaar kwamen er nog een ander stel op de fiets aan. Waren zwitsers die samen op Cuba aan het fietsen waren. De communicatie verliep vrij lastig omdat ze niet erg open waren maar of dat nu komt omdat ze niet goed engels spreken of een andere oorzaak heeft..dat weten we niet. Maar deze keer geen gezelligheid. Het dorp is vergane glorie waardoor het niet heel veel toeristen trekt. Banos is van oudsher een kuuroord en heeft dan ook, jawel kuurbaden. Helaas in zeer slechte staat en dient voor heel veel geld gerestaureerd te worden. Het bijbehorende hotel is in n nog slechtere staat. Gelukkig voor die mensen die er toch heen willen er is een ander hotel die er prima uitziet en zeker een goede lunch heeft. Het grappige is wel dat de ingang eruit zit als de ingang voor leveranciers..en je er eerst voorbij loopt om de hoek te kijken of waar een grote ingang is..echter daar staan dus alleen vuilcontainers.

Op het plaatslijke plein waren de scholieren aan het genieten van de pauze en het werd ook direct duidelijk waarom Cuba een honkbal land is. Alle jongens waren bezig met honkbal. Hierbij werd alles van enige lengte als knuppel gebruikt en daarmaa konden ze de bal ook nog eens raken. Kijkende naar de werpers, dat zag er al heel professioneel en soepeltjes uit.. Jong geleerd is oud gedaan…
Tijdens onze aanwezigheid in de casa benaderd door Enrique die tourguide was en werkt voor een Canadese organisatie. Hele verhalen over de staat van Cuba, de politiek etc. Uiteraard vinden ze altijd interessant om te weten wat voor werk je hebt. En na het horen dat er een building engineer was en dus verstand heeft van huizen bouwen moesten we mee naar zijn huis. Hij wilde graag een deskundige mening over zijn bouwproject die in eigen beheer werd uitgevoerd..wat daar waarschijnlijk heel normaal is... Hij was namelijk bezig met het aanbrengen van twee extra verdiepingen op zijn huis waarvan eigenlijk maar een echt met een vertrek.. een kamer voor toeristen en de anders als soort overdekt dakterras. Het deskudige advies: ‘goed bezig niets meer aan doen’ en een vergunning aanvragen. Gaf ons nog 2 adressen van familie in de volgende bestemming, Vinales, die beide, hoe kan het anders een casa particulares hebben. In ieder geval scheelt het weer wat zoeken in het volgende dorp. Hij riep nog wel iets over meefietsen enzo maar was ons niet helemaal duidelijk wat hij bedoelde. Ook niet zo belangrijk aan gezien we onze weg wel vinden en het ook wel lekker vinden om op ons zelf weer naar de volgende bestemming te gaan. We hadden het dorp overdag even verkend en het was ons wel duidelijk geworden dat het aantal restaurant niet heel groot was. Hierdoor maar besloten om 's avonds in de casa gegeten. Casa klinkt als iets uit de reclame met een vriendelijke oude vrouw die gezellig is en lekker eten maakt. In dit geval kwam het totaal niet overeen met die reclamespot. Het was een sjacherijne oude vrouw en eten was niet van die kwaliteit dat je er een spotje voor wilde maken. Eten was dus snel op en konden we weer snel genieten van de rust van onze kamer en de tassen weer klaar maken voor de volgende fietstas. Het inpakken van de tassen wordt al heel snel een gewoonte en dagelijkse routine. Dit alles zodat je de volgende fietsdag geen tijd verliest aan het inpakken van de tassen.