Het groene vallei van Vinales
Blijf op de hoogte en volg Kenneth
21 Februari 2014 | Cuba, Viñales
Woensdag, 18 december. Vinales
Tijdens het fietsen is het bijna een gewoonte geworden om met een schuin oog uit te kijken naar andere vakantiefietsers. Het wordt dus een soort automatisme om vakantiefietsers te onderscheiden van locale fietsers. Ook vandaag zagen we op ongeveer de helft van de af te leggen dagafstand een groep ons tegemoet komen. Geen 'echte', wel aan het fietsen maar zonder bepakking en met een hele grote bus erachter met aanhanger waar de fiets op kan wanneer je niet meer wilt, kunt of de zin ontbreekt. Echter gezien de leeftijd die sommige van deze fietsers hadden zou het voor deze mensen nog zeker een uitdaging zijn om de afstand zonder bagage af te leggen én te genieten van het fietsen. Daarbij is het altijd beter om een land te zien en te ervaren vanaf een fiets dan vanuit een bus met airco achter het veilige glas. Dat is een soort constante staat van vegeteren met als hoogtepunt de geplande uitstapjes bij de toeristische trekpleisters. .
Vlak voor de eindbestemming, Vinales, nog 4 Duitse fietsers 'ontmoet', een van de 2 vrouwen sprak nog spontaan wat, de ander was er snel klaar mee en fietste uiteraard zonder een woord te zeggen alleen verder terwijl beide heren heel druk doende waren met het verstellen van een zadel.. De dame die nog wel wilde praten had zelfs nog een goede tip voor het avondeten. Het blijft ons toch verbazen dat onze spontaniteit niet altijd wordt beantwoord met een gelijksoortige openheid. Maar wellicht dat het te maken heeft met een gene of beperking om zich uit te drukken in het engels.
Dus ondanks dat je denkt iets gemeenschappelijks te hebben is dat nog geen garantie op een leuke conversatie.
Om Vinales te bereiken moet je dus eerst een beetje klimmen om dan weer een stukje af te dalen. Het dorp ligt namelijk in een mooi groen vallei. Vinales is een van de plekken op Cuba die bijna elke toerist aandoet. Dat is uiteraard niet voor niets. Heel relexed, aangenamen temperatuur en er zijn nog wat activiteiten zoals paardrijden, wandelen en uiterard fietsen. Vinales is dan op volledig gericht op de toeristen, de meeste huizen in het dorp zijn dan ook een casa particulares die volop keuze aan onderdak.
Het voordeel van de ligging in de vallei is dat je eerst een mooi vergezicht hebt van het vallei en het dorp in de verte kan zien liggen. En daarbij is het natuurlijk erg lekker om dat laatste kilometers naar je bestemming op een eenvoudige en relaxte manier af te leggen. Beter dan je nog in het zweet te moeten werken omdat je die laatste berg nog moet beklimmen.
In Vinales alle roepende mensen ontweken en en op zoek gegaan naar de Casa Particulares waarvan we het kaartje bij Les Hermanas ( Les Terrazes) hadden gekregen. Toch nog vrijeenvoudig gevonden net buiten het ‘centrum’ in een straatje achteraf. Echter ze eigenaren waren nog vol in de bouw dus dat ging niet door. In Banos hadden we van Enriques een kaartje gekregen van zijn familie dus hier ook een casa hadden. Gelukkig de familie van Enriques woonde vlak bij dus daar naar toegefietst. Hartelijk ontvangen maar dat was ook wel de laatste keer dat we echt genoten hebben van de hartelijkheid van moeder de vrouw. Niet ons type, kijkt je constant op de vingers, wilde graag horen hoe goed het was etc. 's avonds
donderdag 19 december, Vinales. De locale highlights werden deze dag ontdekt waaronder een tochtje naar de 'prehistorische' tekeningen. Iemand heeft ooit bedacht dat dit een goede trekpleister is of dat elk respectabel toeristenoord zoiets moet hebben.. kortom slaat werkelijk nergens op. Maar goed, toch heen geweest (werkt dus toch), daarna een offroad tochtje om en door het karst gebergte om nog 'even' n stukje te fietsen om ergens te lunchen. San Vincente oid. Dit is een rancho buiten Vinales en op de weg heen stond er een stevige wind tegen en de hongerklop diende zich ook aan. Dus een (late) lunch was zeker van harte welkom. Het werd de beste lunch tot nu toe, regionale recepten gemaakt van streekproducten.. Een echte aanrader die je niet zo snel verwacht op een plek die grote groepen ontvangt.
's middags onze plannen met betrekking tot het vervolg van onze fietstocht bijgesteld en bedacht om niet terug te fietsen naar Havanna maar de Viazul bus te nemen richting Cienfuegos. De gedachte was om eerst via de kust terug te fietsen naar Havanna om daar weer de bus te pakken naar Cienfuegos. Maar een overzicht in onze globale planning maakte dat we er voor kiezen om de dagen die we hiermee ‘beparen’ beter kunnen gebruiken in het verloop van de vakantie.
Het voordeel van de keuze is dat het dezelfde bus is maar dat Vinales het startpunt is en we verder niets hoeven te regelen in Havanna inclusief een tochtje naar de bushalte die uiteraard niet in het centrum is. Helaas konden we dan niet morgen vertrekken maar pas vrijdag. De andere busmaatschappij, Transtur, is sneller maar neemt geen fietsen mee dus dat is geen opties voor ons. De reservering voor de bus was slechts onze namen op de lijst, gaf ons niet direct het vertrouwen dat alles in orde was. Dus nog maar een nachtje bijboeken. Dit bleek niet te kunnen bij onze vriendelijke dame omdat de kamer verhuurd was. Maar ze kon uiteraard wel wat anders regelen bij een bekende. Na het avondeten, deze keer wel in casa, moest goed zijn maar ook hierin stelde ze ons nog een teleur zoals we haar waarschijnlijk ook teleurgesteld hebben. Daarna een avondwandeling door het dorp om hier en daar ook even naar binnen te kijken bij andere casa aan de straat. Hadden eerder al eentje gezien waar een van de plaatselijke cowboys zijn paard speciaal voor ons liet steigeren, maar toch nog even verder gekeken. Op de hoofdstraat konden we de entree zien van eentje die eveneens een restaurant had. Zag er allemaal heel mooi en netjes (zelfs modern, trendy) uit. Toch maar even gevraagd of ze de volgende dag plek hadden. En zowaar dus ook weer geregeld. Onze casa moeder nogmaals teleurgesteld met de mededeling dat we iets anders geregeld hadden. Deze relatie komt niet meer goed maar daar kunnen we niet om treuren. Sterker nog we verheugen ons op de volgende casa!
Vrijdag 20 december. Vinales
Direct na het ontbijt verkast, je moet tenslotte wel maximaal gebruik maken van de nieuwe gelegenheid. Kamer was nog niet klaar wat wellicht ook wel logisch was aangezien we ook wel erg op tijd waren met inchecken. Dus nog maar weer even het dorp in om overal mensen te zien lopen met taart. Eerst maar eens gekeken waar die allemaal naar toegingen. De meeste werden naar de lokale school gebracht. Kijkende naar de hoeveelheid taart kan iedereen in het dorp minstens een week taart eten... Uiteraard waren we nieuwsgierig waar al deze taarten vandaan kwamen dus het spoor ‘achterwaarts’ proberen te zoeken als echte spoorzoeker door het dorp gedoold maar nergens stond die grote bakkerij waar al deze taarten uitgestald stonden. Jammer, zou toch n mooi gezicht zijn geweest..
Nadat we onze spullen toch nog even van kamer hadden gewisseld, kamer had blijkbaar een mankement, de fietsen weer gepakt en naar een verder gelegen vissersdorp gefietst. Afstand iets van 25km enkele reis dus konden we er mooi even lunchen om daarna weer terug naar Vinales te fietsen. Zo gezegd zo gedaan. Aangekomen werden we geroepen door een jongen. Stond een beetje op afstand waardoor er niet direct herkenning was en we eerst dachten dat het weer zo’n toeristenlokker was. Maar deze jongen hadden we gisteren gesproken op een muurtje terwijl we onze beker chocolade ijs aan het veroberen waren. Het gesprek ging over zijn vissersdorp en het eten van met name kreeft. . Aangezien het een aardige gozer was die niet opdringerig was toegezegd tekomen eten bij de casa van zijn familie nadat we wat hadden gedronken met uitzicht over de 'haven'. Kreeft is iets waar blijkbaar heel veel toeristen heel blij van worden waarschijnlijk omdat het nog iets decadents heeft en het opCuba vergeleken met andere landen goedkoop is. Dus ons ook maar eens gewaagd aan de kreeft. Om nu te zeggen dat we helemaal verkocht zijn..nee maar goed we hebben onze kreeft gegeten!
Na de lunch teruggekeerd naar ons nieuwe verblijf om op het terras in de schommelstoel de wereld voorbij zien gaan. Heel relaxed zo’n schommelstoel met een mojito in de hand. Je zou er aan kunnen wennen.
Avondeten op het terras van het restaurant van de casa, Sjoukje heeft 'oude kleren' besteld een plaatselijk iets of zo, waarschijnlijk meer een gerecht van restjes .. wat niets uitmaakt want het was weer eens wat anders dan de gemiddelde maaltijd met kip of vis met rijst. Darbij was het ook nog eens uitstekend klaar gemaakt en werd dan ook volledig opgegeten. Zelf ook iets gekozen wat je niet dagelijks op de menukaart ziet, varken met ananas en paprika, ook een verrassend lekkere combi.
De mensen van de casa 'blij' gemaakt met de mededeling dat we het ontbijt graag om 6.30 wilde aangezien de bus op tijd zou vertrekken. Uiteraard geen probleem en maakte dat we tijd hadden om nog langs de plaatselijke bakker te gaan voor wat broodjes. Het kopen van brood is niet zo maar iets. We hadden bij toeval de bakkerij ontdekt toen we op zoek waren naar de taartjes. Het is ook niet meer dan een deur waar je over de balie je brood kunt bestellen. Aan de andere kant van de straat was het ‘luikje’ waar mensen de bodem konden kopen voor hun taartjes. Een megabakplaat waar je kunt aangeven hoeveel bodem je wilt hebben voor je taart…
Tijdens het fietsen is het bijna een gewoonte geworden om met een schuin oog uit te kijken naar andere vakantiefietsers. Het wordt dus een soort automatisme om vakantiefietsers te onderscheiden van locale fietsers. Ook vandaag zagen we op ongeveer de helft van de af te leggen dagafstand een groep ons tegemoet komen. Geen 'echte', wel aan het fietsen maar zonder bepakking en met een hele grote bus erachter met aanhanger waar de fiets op kan wanneer je niet meer wilt, kunt of de zin ontbreekt. Echter gezien de leeftijd die sommige van deze fietsers hadden zou het voor deze mensen nog zeker een uitdaging zijn om de afstand zonder bagage af te leggen én te genieten van het fietsen. Daarbij is het altijd beter om een land te zien en te ervaren vanaf een fiets dan vanuit een bus met airco achter het veilige glas. Dat is een soort constante staat van vegeteren met als hoogtepunt de geplande uitstapjes bij de toeristische trekpleisters. .
Vlak voor de eindbestemming, Vinales, nog 4 Duitse fietsers 'ontmoet', een van de 2 vrouwen sprak nog spontaan wat, de ander was er snel klaar mee en fietste uiteraard zonder een woord te zeggen alleen verder terwijl beide heren heel druk doende waren met het verstellen van een zadel.. De dame die nog wel wilde praten had zelfs nog een goede tip voor het avondeten. Het blijft ons toch verbazen dat onze spontaniteit niet altijd wordt beantwoord met een gelijksoortige openheid. Maar wellicht dat het te maken heeft met een gene of beperking om zich uit te drukken in het engels.
Dus ondanks dat je denkt iets gemeenschappelijks te hebben is dat nog geen garantie op een leuke conversatie.
Om Vinales te bereiken moet je dus eerst een beetje klimmen om dan weer een stukje af te dalen. Het dorp ligt namelijk in een mooi groen vallei. Vinales is een van de plekken op Cuba die bijna elke toerist aandoet. Dat is uiteraard niet voor niets. Heel relexed, aangenamen temperatuur en er zijn nog wat activiteiten zoals paardrijden, wandelen en uiterard fietsen. Vinales is dan op volledig gericht op de toeristen, de meeste huizen in het dorp zijn dan ook een casa particulares die volop keuze aan onderdak.
Het voordeel van de ligging in de vallei is dat je eerst een mooi vergezicht hebt van het vallei en het dorp in de verte kan zien liggen. En daarbij is het natuurlijk erg lekker om dat laatste kilometers naar je bestemming op een eenvoudige en relaxte manier af te leggen. Beter dan je nog in het zweet te moeten werken omdat je die laatste berg nog moet beklimmen.
In Vinales alle roepende mensen ontweken en en op zoek gegaan naar de Casa Particulares waarvan we het kaartje bij Les Hermanas ( Les Terrazes) hadden gekregen. Toch nog vrijeenvoudig gevonden net buiten het ‘centrum’ in een straatje achteraf. Echter ze eigenaren waren nog vol in de bouw dus dat ging niet door. In Banos hadden we van Enriques een kaartje gekregen van zijn familie dus hier ook een casa hadden. Gelukkig de familie van Enriques woonde vlak bij dus daar naar toegefietst. Hartelijk ontvangen maar dat was ook wel de laatste keer dat we echt genoten hebben van de hartelijkheid van moeder de vrouw. Niet ons type, kijkt je constant op de vingers, wilde graag horen hoe goed het was etc. 's avonds
donderdag 19 december, Vinales. De locale highlights werden deze dag ontdekt waaronder een tochtje naar de 'prehistorische' tekeningen. Iemand heeft ooit bedacht dat dit een goede trekpleister is of dat elk respectabel toeristenoord zoiets moet hebben.. kortom slaat werkelijk nergens op. Maar goed, toch heen geweest (werkt dus toch), daarna een offroad tochtje om en door het karst gebergte om nog 'even' n stukje te fietsen om ergens te lunchen. San Vincente oid. Dit is een rancho buiten Vinales en op de weg heen stond er een stevige wind tegen en de hongerklop diende zich ook aan. Dus een (late) lunch was zeker van harte welkom. Het werd de beste lunch tot nu toe, regionale recepten gemaakt van streekproducten.. Een echte aanrader die je niet zo snel verwacht op een plek die grote groepen ontvangt.
's middags onze plannen met betrekking tot het vervolg van onze fietstocht bijgesteld en bedacht om niet terug te fietsen naar Havanna maar de Viazul bus te nemen richting Cienfuegos. De gedachte was om eerst via de kust terug te fietsen naar Havanna om daar weer de bus te pakken naar Cienfuegos. Maar een overzicht in onze globale planning maakte dat we er voor kiezen om de dagen die we hiermee ‘beparen’ beter kunnen gebruiken in het verloop van de vakantie.
Het voordeel van de keuze is dat het dezelfde bus is maar dat Vinales het startpunt is en we verder niets hoeven te regelen in Havanna inclusief een tochtje naar de bushalte die uiteraard niet in het centrum is. Helaas konden we dan niet morgen vertrekken maar pas vrijdag. De andere busmaatschappij, Transtur, is sneller maar neemt geen fietsen mee dus dat is geen opties voor ons. De reservering voor de bus was slechts onze namen op de lijst, gaf ons niet direct het vertrouwen dat alles in orde was. Dus nog maar een nachtje bijboeken. Dit bleek niet te kunnen bij onze vriendelijke dame omdat de kamer verhuurd was. Maar ze kon uiteraard wel wat anders regelen bij een bekende. Na het avondeten, deze keer wel in casa, moest goed zijn maar ook hierin stelde ze ons nog een teleur zoals we haar waarschijnlijk ook teleurgesteld hebben. Daarna een avondwandeling door het dorp om hier en daar ook even naar binnen te kijken bij andere casa aan de straat. Hadden eerder al eentje gezien waar een van de plaatselijke cowboys zijn paard speciaal voor ons liet steigeren, maar toch nog even verder gekeken. Op de hoofdstraat konden we de entree zien van eentje die eveneens een restaurant had. Zag er allemaal heel mooi en netjes (zelfs modern, trendy) uit. Toch maar even gevraagd of ze de volgende dag plek hadden. En zowaar dus ook weer geregeld. Onze casa moeder nogmaals teleurgesteld met de mededeling dat we iets anders geregeld hadden. Deze relatie komt niet meer goed maar daar kunnen we niet om treuren. Sterker nog we verheugen ons op de volgende casa!
Vrijdag 20 december. Vinales
Direct na het ontbijt verkast, je moet tenslotte wel maximaal gebruik maken van de nieuwe gelegenheid. Kamer was nog niet klaar wat wellicht ook wel logisch was aangezien we ook wel erg op tijd waren met inchecken. Dus nog maar weer even het dorp in om overal mensen te zien lopen met taart. Eerst maar eens gekeken waar die allemaal naar toegingen. De meeste werden naar de lokale school gebracht. Kijkende naar de hoeveelheid taart kan iedereen in het dorp minstens een week taart eten... Uiteraard waren we nieuwsgierig waar al deze taarten vandaan kwamen dus het spoor ‘achterwaarts’ proberen te zoeken als echte spoorzoeker door het dorp gedoold maar nergens stond die grote bakkerij waar al deze taarten uitgestald stonden. Jammer, zou toch n mooi gezicht zijn geweest..
Nadat we onze spullen toch nog even van kamer hadden gewisseld, kamer had blijkbaar een mankement, de fietsen weer gepakt en naar een verder gelegen vissersdorp gefietst. Afstand iets van 25km enkele reis dus konden we er mooi even lunchen om daarna weer terug naar Vinales te fietsen. Zo gezegd zo gedaan. Aangekomen werden we geroepen door een jongen. Stond een beetje op afstand waardoor er niet direct herkenning was en we eerst dachten dat het weer zo’n toeristenlokker was. Maar deze jongen hadden we gisteren gesproken op een muurtje terwijl we onze beker chocolade ijs aan het veroberen waren. Het gesprek ging over zijn vissersdorp en het eten van met name kreeft. . Aangezien het een aardige gozer was die niet opdringerig was toegezegd tekomen eten bij de casa van zijn familie nadat we wat hadden gedronken met uitzicht over de 'haven'. Kreeft is iets waar blijkbaar heel veel toeristen heel blij van worden waarschijnlijk omdat het nog iets decadents heeft en het opCuba vergeleken met andere landen goedkoop is. Dus ons ook maar eens gewaagd aan de kreeft. Om nu te zeggen dat we helemaal verkocht zijn..nee maar goed we hebben onze kreeft gegeten!
Na de lunch teruggekeerd naar ons nieuwe verblijf om op het terras in de schommelstoel de wereld voorbij zien gaan. Heel relaxed zo’n schommelstoel met een mojito in de hand. Je zou er aan kunnen wennen.
Avondeten op het terras van het restaurant van de casa, Sjoukje heeft 'oude kleren' besteld een plaatselijk iets of zo, waarschijnlijk meer een gerecht van restjes .. wat niets uitmaakt want het was weer eens wat anders dan de gemiddelde maaltijd met kip of vis met rijst. Darbij was het ook nog eens uitstekend klaar gemaakt en werd dan ook volledig opgegeten. Zelf ook iets gekozen wat je niet dagelijks op de menukaart ziet, varken met ananas en paprika, ook een verrassend lekkere combi.
De mensen van de casa 'blij' gemaakt met de mededeling dat we het ontbijt graag om 6.30 wilde aangezien de bus op tijd zou vertrekken. Uiteraard geen probleem en maakte dat we tijd hadden om nog langs de plaatselijke bakker te gaan voor wat broodjes. Het kopen van brood is niet zo maar iets. We hadden bij toeval de bakkerij ontdekt toen we op zoek waren naar de taartjes. Het is ook niet meer dan een deur waar je over de balie je brood kunt bestellen. Aan de andere kant van de straat was het ‘luikje’ waar mensen de bodem konden kopen voor hun taartjes. Een megabakplaat waar je kunt aangeven hoeveel bodem je wilt hebben voor je taart…
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
