Campissimo? No!

29 december
Vandaag een heuvelachtige tocht op weg naar ons eerste echte cubaanse campissimo, geen ‘camping’ maar gewoon iets met normale hutjes. Dus eigenlijk r een soort cubaans center parcs… Fidel heeft van het socialistische gedachtegoed gevonden dat iedere arbeider recht heeft op enkele dagen vakantie. Daarvoor zijn er over het eiland meerdere campissimo opgezet waar de arbeider samen met zijn familie kan genieten van een welverdiende vakantie.

De route is redelijk pittig, uiteraard is ook de weg lekker rustig. We schieten lekker op en eigenlijk daat alles volgens planning. Geen bordje aan de kant van de weg maar een stel vriendelijk cubanen wijzen ons de weg. Het is meer een pad met veel grint, het laatste stuk naar de poort is steil naar beneden en we zijn dan ook eigenlijk best blij dat we er zijn. Echter de vreugde is van korte duur als we bij de capissimo komen…Om de een of andere reden mogen we van de lui hangende bewaker er niet slapen. En gezien de totale rust die er heert is dit zeker niet omdat het volis. De bewaker was hoe dan ook niet te vermurwen, ook al bleven we nog wat langer hangen turende op de kaart.. Deze teleurstelling maakte nu niet dat we vrolijker werden, blijkbaar niet meer toegankelijk voor buitenlanders. Maar soms zijn cubaanse wegen ondoorgrondelijk wellicht ook omdat ons spaans niet echt top is.. Dit was toch even een enorme teleurstelling. De dame achter de balie nog geprobeerd maar die gaf ook geen krimp.. onze charmes laten ons deze keer vrij ernstig in de steek, weer een ervaring rijker.
De volgende plaats waarvan we zeker wisten dat we er konden overnachten was toch nog meer dan 70 km verder en de heuvels werden er niet minder op. Terug was ook geen optie want ook de overnachtingen waren heel veel km terug. . . dus maar doorgeploeterd, vele heuvels bleven komen. Onze voorraad was ook iets beperkter dus waar het kon maar weer een frisje gekocht en een broodje verassing...bleek een soort smaakvolle leverpastei te zijn. en tja het wordt hier toch wel vroeg donker....dus toen we 50 km verder in een redelijk dorp toch nog een casa particulares tegen kwamen waren we meer dan blij. De casa was nog maar net geopend en we voorzien een goede toekomst voor dit initiatief. Te moe om verder te fietsen en het werd al bijna donker. Eigenares sprak alleen Spaans, in eerste instantie wilde ze niet voor ons koken maar toen we op het punt stonden om het dorp in te lopen op zoek naar een eettent kwam ze ons vertellen dat het eten klaar stond! Heerlijke kip met rijst en nog wat salade, konden we prima gebruiken. Ze vertelde dat ze dit normaliter niet deed, dit begrepen we helemaal toen er midden in de nacht de andere kamer ook nog bewoners kreeg die waarschijnlijk per uur betaalden. ;-) Maar ook hun activiteiten kon de slaap niet tegenhouden en zo ook weer uitstekend een nachtje weggeronkt.