7 januari Bayamo naar Las Tunas

7 januari Bayamo naar Las Tunas
Weer mooi op tijd de spullen gepakt en de fietskleren aan. Onze tijden voor ontbijt sluiten niet altijd aan bij het ochtendritueel van de Cubanen. Kortom soms zijn we net iets te vroeg. Maar we hoefden vandaag niet te lang te wachten en konden zo toch weer mooi op tijd op pad. Tijdens het ontbijt zagen we nog wel het ouderwetse centraal uitdelen van de kranten bij het postkantoor. Veel mensen in de rij om kranten te kopen die ze naar we aannemen daarna weer op straat kunnen verkopen.
Vlakke tocht met veel suikerriet en ranches, veel zijwind en het is duidelijk dat dit middengebied van Cuba niet heel inspirerend is voor het fietsen. We besluiten dan ook het fietsen voor gezien te houden en hier maar op de bus te stappen om zo snel mogelijk naar het westen te geraken.
In Las Tunas aangekomen een casa gezocht, de eerste die ons beviel was helaas vol maar uiteraard wist hij nog wel eentje in de buurt. De zoon moest ons die kant opbrengen en ook hier worden tiener behoorlijk sjacherijnig als ze iets moeten doen waar ze geen zin in hebben. Maar een paar straten verderop een casa waar we half half zelfstandig konden wonen. Even onderhandelt over de prijs maar dat waren we gelukkig ook zo uit met de oude eigenaresse. Aangezien we onderhand wel hadden begrepen dat reserveren van een bus wel handig weer terug naar het bus station om de bus te reserveren. Hier werd alleen Spaans gesproken en wat duidelijk was dat er zowel voor vandaag als voor morgen geen reservering voor de bus naar Havana mogelijk was. Wellicht bleek er bij aankomst van de bus nog plek te zijn dus betekende dat we dan in de avond een paar uur op het bus station konden gaan wachten tot de 2 mogelijke bussen langs waren geweest ( helaas rijden ze ook bijna nooit op tijd, dus dit kon nog wel wat tijd in beslag nemen). Om de tijd nuttig te besteden ( want Las Tunas is zeker niet inspirerend te noemen) maar eens op zoek naar het immigratiekantoor om onze visa te verlengen. Dit werd bijna een oeverloze zoektocht in de rand van Las Tunas waar we op een weg door diverse mensen van links naar rechts werden verwezen, waarbij het de plek ook niet meer overeenkwam wat op het lokale kaartje stond. Tot iemand ons uitlegde dat er ook nog een kantoor vlak bij het busstation was ;-) wij daar weer heen, helaas dicht. Wel wist de dienstdoende ambtenaar ons goed uit te leggen in het engels wat we in ieder geval nodig hadden voor de verlenging. Dit bleek naast de eerder gehaalde zegels ook nog de gezondheidsverklaring van onze verzekering en een kwitantie van de casa waar we verbleven. Heel handig om te weten, zeker omdat we nog nooit een kwitantie hadden ontvangen.
In Las Tunas ook nog een cubaans fenomeen geweest namelijk het ijsjes restaurant. Maar dan die voor de cubanen. Het werkt zo dat je eerst kijkt op de lijst welk ijsje je wilt dit. Daarna geeft je dat bij de kassa door waarna je deze betaald en een bonnetje krijgt. Daarna ga je weer in de rij staan totdat je gewenkt wordt dat je verder mag gaan naar de tafel die aangewezen krijgt. Toen wij in de rij stonden te wachten waar er wel tafels vrij maar dat is dus geen gegeven om je door te laten lopen. We hadden wat besteld waar bij de kassa al enigszins verrast bij werd gekeken wat eveneens gebeurde door de bediening. Blijkbaar hadden we een combinatie besteld wat niet erg gebruikelijk was oid. We weten ook niet of we nu hetgeen gekregen hebben wat we wilde maar goed dat maakt ook weinig uit als je niet exact weet waarvoor je betaald hebt. Kortom wat extra kennis van het spaans zou wellicht wel handig zijn in dergelijke gevallen.. Maar ijs was lekker, het enige nadeel is dat dat je waarschijnlijk weer in de rij moet wanneer je toch nog een extra ijsje wilt. Maar niet geprobeerd en nog een stukje gewandeld over de boulevard die eveneens fietsvrij is. We waren daar al even opgewezen, fietsen aan de hand waren ook niet toegestaan.. nou ja altijd het proberen waard.. 
'S avonds wilden we naar het busstation toen onze casamoeder er zich mee ging bemoeien, er waren geen kaartjes volgens haar, geen zin om heen te gaan, met tussenkomst van het bellen van een lerares engels hebben we haar duidelijk gemaakt dat we het toch gingen proberen. Op het busstation was het een redelijk gekkenhuis, blijkbaar gaan er veel meer mensen ‘s avond met de bus dan overdag. Al met al veel gedoe en zelfs mensen die ruzie om kaartjes, de politie stond er ook al paraat....maar helaas geen plek voor ons en onze casamoeder zei, ik had het je toch gezegd. Hopelijk morgen meer kans want voor je het weet blijven in dit suffe gat steken...De kaart maar weer raadplegen wat de volgende grote stad is met eventueel meer kansen op transport... tenslotte moeten we verder of eigenlijk terug..